Сарангуа шөнөжин ээжийгээ нойргүй сахиж суусан тул үүрээр жаахан дугхийжээ. Тэгтэл хажуугаас нь татах шиг болоход цочин сэрэв. Аргамжаа дэргэд нь зогсож байлаа.

-Яасан бэ? Чи явах нь уу?

-Явлаа. Чи ажилдаа явахгүй юм уу?

-Би яаж явах вэ дээ. Ээж ийм байхад чинь. Чөлөө авахаас...

-Бараг нэг сар шахам чөлөө авах нь дээ. Манай амьдрал ч ёстой жинхэнэ утгаа алдаж байна аа! гээд Аргамжаа гараад явчхав.

-Чи цай уусан юм уу?

-Үгүй ээ, шал дургүй хүрчихлээ. Явлаа.

Хаалга тас хийн хаагдаж залуугийн хөлийн чимээ шат алгасан доошлов. Сарангуа босож угаалгын өрөөнд орж усанд ороод яаран гарч ирвэл ээж нь унтаж байлаа. Бүсгүйн сэтгэл амрах шиг болж гал тогооны өрөө рүүгээ орон цай чанав. «Яах вэ? Мөнгөний хэрэг их гарах нь дээ. Энэ сарын цалин байхгүй ээжийн бие улам муудаж байдаг. Эм тарианы мөнгө хэрэгтэй болох нь. Кассаас хэдэн төгрөг авахаас. Муу аавын минь үлдээсэн буян. Картад тэмээний мах өгөх байх даа» гэж бодсон Сарангуа данханд цай уудлан халуун саванд хийгээд ээжийнхээ өрөө рүү оров. Наян нас дөхөж яваа Оюундарь эмгэн охиныхоо чимээгээр сэрж толгойгоо арайхийн эргүүлж охиноо харав.

-           Миний охин унтаж чадав уу?...